W sobotę w godzinach popołudniowych, ekipa z koła przyjaciół Muzeum Broni Pancernej CSWL, ustawiła trzy tabliczki na grobach Powstańców Wielkopolskich na cmentarzu na Miłostowie w Poznaniu.
Jak widać na płycie tylko imię, nazwisko i daty.
Jan Stanisław Kaczmarek, pułkownik WP.
Napis na tablicy "zredagowany" z tego textu z wikipedi:
Jan Stanisław Kaczmarek (ur. 21 grudnia 1894 w Stęgoszy, zm. 25 kwietnia 1981 w Poznaniu) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.
Biografia
Jan Stanisław Kaczmarek urodził się 21 grudnia 1894 w Stęgoszy, w powiecie jarocińskim, na terytorium ówczesnej prowincji poznańskiej, w rodzinie Michała i Heleny z domu Sołtysiak. W latach 1905-1914 uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W roku szkolnym 1910/1911 został członkiem tajnego stowarzyszenia „Towarzystwo Tomasza Zana”.
6 sierpnia 1914, po rozpoczęciu I wojny światowej, został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego i przydzielony do Fortecznego Oddziału Telefonicznego (niem. Festungs Fernsprach Abteilung) stacjonującego w Poznaniu, w Forcie Winiary. Dwa dni później, w mundurze pruskiego szeregowca, złożył maturę. W grudniu 1914 zakończył szkolenie podstawowe i został przeniesiony do Fortecznego Oddziału Telefonicznego w Metz (Lotaryngia). W twierdzy Metz służył do wiosny 1915 awansując na kaprala. Do jego obowiązków należała obsługa głównej centrali telefonicznej fortecznej. Następnie został przeniesiony do Oddziału Telegraficznego Zapasowego w Koblencji, z którego jako aspirant oficerski miał być skierowany do kurs oficerski dla piechoty w Döberitz (Dobrzyca Mała). Ostatecznie nie został skierowany na kurs, gdyż został uznany za „politycznie niepewnego” (młodsze rodzeństwo uczestniczyło w strajku szkolnym). Z Brandenburgii wyjechał na powrót do Lotaryngi z przydziałem do Oddziału Zapasowego Telegraficznego w Verdun. Tam objął dowództwo drużyny telegraficznej, z którą został przeniesiony na front wschodni, do Baranowicz. Po rocznej służbie razem ze swoją drużyną został przeniesiony do zachodniej Flandrii. W 1917 ukończył kurs oficerów łączności w Königs Wusterhausen. Po ukończeniu kursu został przydzielony do kompanii telegraficznej jednej z dywizji rezerwowych, zajmującej pozycje w rejonie Metz. Na początku 1918 awansował na podporucznika i objął dowództwo plutonu. W sierpniu 1918 objął w zastępstwie obowiązki dowódcy kompanii. W listopadzie 1918 na czele kompanii pomaszerował z linii frontu do Lotaryngii, a następnie do Gießen w Hesji. Tam przeprowadził demobilizację kompanii po czym został urlopowany do czasu oficjalnego zwolnienia ze służby wojskowej. W grudniu 1918 powrócił do Jarocina i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W czasie służby w armii niemieckiej został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy.
8 stycznia 1919 objął dowództwo fortecznego oddziału telegraficznego, późniejszego I batalionu telegraficznego wielkopolskiego. 22 stycznia 1919 przekazał dowództwo oddziału kpt. Andrzejowi Miączyńskiemu, a sam objął dowództwo 3 kompanii telegraficznej w nowopowstałym batalionie. Trzecia kompania baonu telegraficznego była złożona w 80% z ochotników, uczniów gimnazjów. 27 lutego 1919 oficerowie i żołnierze trzeciej kompanii złożyli na ręce głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi w byłym zaborze pruskim, generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego 402 marki i 18 feningów „na głodnych Lwowian”. 30 marca 1919 awansował na porucznika. W maju 1919, razem z trzecią kompanią, został skierowany do dyspozycji dowódcy Grupy II Zachodniej, pułkownika Michała Milewskiego. Stacjonował w Posadowie, w siedzibie dowództwa grupy, skąd utrzymywał łączność telefoniczną z Poznaniem, Pniewami i Lwówkiem. Następnie był szefem łączności 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, szefem łączności VII Brygady Jazdy i dowódcą 7 kompanii telegraficznej jazdy, oficerem telegrafii w Dowództwie 7 Armii i w końcu szefa łączności 4 Armii. 14 października 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Inspektoracie Armii Nr IV w Krakowie, pozostając na ewidencji 2 baonu zapasowego telegraficznego. W listopadzie 1921 został przeniesiony do Obozu Wyszkolenia Wojsk Łączności na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej, a następnie instruktora Oddziału Szkolnego.
W marcu 1923 został przeniesiony do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, a 23 maja 1923 do 3 pułku łączności w Grudziądzu z „odkomenderowaniem” do Szefostwa Łączności DOK I na okres czterech miesięcy z dniem 1 kwietnia 1920. Po „ukończeniu odkomenderowania” został przydzielony do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko I oficera. W kwietniu 1926 został przeniesiony do 7 samodzielnego batalionu łączności w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza. Następnie pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu w Dowództwie 1 Grupy Łączności w Warszawie. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu na stanowisko dowódcy IV batalionu telegraficznego. Jeszcze tego samego roku, po rozformowaniu 2 pułku łączności został dowódcą 4 batalionu telegraficznego w Przemyślu. W 1931 objął obowiązki komendanta Kadry 2 batalionu telegraficznego w Przemyślu. 12 marca 1933 awansował na podpułkownika. W tym samym roku został dowódcą 6 batalionu telegraficznego w Jarosławiu. Od 1 grudnia 1934 do 17 maja 1939 był komendantem Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Od września do grudnia 1938, w czasie rewindykacji Zaolzia, pełnił służbę w Sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk” na stanowisku dowódcy łączności. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939. W maju 1939 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 Grupy Łączności w Warszawie, a w sierpniu 1939 na stanowisko dowódcy łączności Armii „Pomorze”.
Jako dowódca łączności Armii „Pomorze” walczył w kampanii wrześniowej. 22 września 1939 w czasie bitwy pod Łomiankami został ranny i dostał się do niemieckiej niewoli.
W niewoli przebywał od zimy 1940 do wiosny 1945, kolejno w obozach oficerskich (niem. Oflagach): XII A Hadamar (6 luty 1940 - maj 1942), II E Neubrandenburg (czerwiec 1942 - styczeń 1944) i II D Gross-Born (luty 1944 - styczeń 1945). Od 18 stycznia do 28 marca 1945 wraz z innymi jeńcami oflagu II D maszerował do Stalagu X B w Sandbostel. Tam 29 kwietnia 1945 został oswobodzony przez oddziały kanadyjskiej 1 Armii. W Sandbostel, funkcjonującym jako Polski Ośrodek Wojskowy, pozostawał do czerwca 1945. Kolejny miesiąc spędził w ośrodku wojskowym w Verden, w Dolnej Saksonii. Od września do grudnia 1945 przebywał w ośrodku wojskowym w Delmenhorst, a od stycznia 1946 w Lubece. 9 kwietnia 1946 powrócił do kraju.
18 października 1967 ppłk mgr Czesław Kołodziejczak, w zastępstwie Wojskowego Komendanta Rejonowego Poznań-Wilda wydał mu legitymację oficera rezerwy serii AF 0119891.
Żonaty z Ireną Walczyńską (1904-1948), z którą miał dwie córki: Teresę Sacha (1927-1980) i Annę Mencel (ur. 1931), profesor nauk ekonomicznych. Zmarł 25 kwietnia 1981 w Poznaniu. Pochowany 30 kwietnia 1981 na cmentarzu na Miłostowie.
Pułkownik Jan Stanisław Kaczmarek za zasługi w powstaniu wielkopolskim i III powstaniu śląskim oraz w służbie w Wojsku Polskim został odznaczony następującymi orderami i odznaczeniami:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari - 15 marca 1921[19]
Krzyż Niepodległości - 9 listopada 1932
Krzyż Walecznych - 23 lipca 1973 przez Radę Państwa
Złoty Krzyż Zasługi - 21 marca 1929 „za zasługi położone w powstaniu wielkopolskim”
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy - 6 marca 1931
Krzyż Armii Krajowej - 1979 „za pracę konspiracyjną w obozach jenieckich”
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy” - 1928
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości - 1928
Natomiast za zasługi w służbie Armii Cesarstwa Niemieckiego w latach 1914-1918 został odznaczony:
Krzyż Żelazny I klasy (niem. „Eisernes Kreuz I Klasse”).
Krzyż Żelazny II klasy (niem. „Eisernes Kreuz II Klasse”)
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
] na cmentarzu na Junikowie ustawiliśmy tabliczkę o treści:
